1. മനസുകലഹിക്കുമ്പോൾ വായ നിശബ്ദമാകും ഇടങ്ങൾ

കവിത വറ്റി പോകും ഉടലതു
കാട് കരിഞ്ഞ നിലംപോൽ
കഥകൾ മറന്നൊരു മനമിതിന്
തരിശു മണ്ണിൻ ചുവപോൽ
നീണ്ടു നാളുകൾ നീങ്ങിടുമ്പോൾ
തോർന്നിടാതെ കനിവുകൾ പെയ്ത്
നാളെ വെട്ടമായി വിടർന്നെങ്കിൽ
കരിഞ്ഞ കാട് താണ്ടി
തരിശു നിലങ്ങൾ താണ്ടി
പൂക്കളിൽ പുഴകളിൽ ആകാശ കുന്നുകളിൽ
പിന്നെയും പറന്നുയരാം

കണ്ണുകെട്ടി ചെവികളടച്ചു നടക്കും മനുഷ്യരോട്
കാടിന്റെ, പൂവിന്റെ, പുഴയുടെ, നാടിന്റെ
വീടിന്റെ, വഴികളുടെ, വാഴ്‌വുകളുടെ
കഥകൾ പറയുന്നത് എങ്ങനെ?
ഒരുനാൾ
നേരിന്റെ വെട്ടം വിടരും
നേരിന്റെ കാഴ്ചകൾ പുലരും.

2. ആനന്ദത്തിന്റെപൂക്കൾ

വിഷാദത്തിന്റെ
നിശ്ചലതയുറഞ്ഞ നദിയിൽ
സ്നാനം ചെയ്തൊരാത്മാവ്
ദുഃഖങ്ങളുടെ ഇരുട്ടിനെ
കരുണയാൽ പുൽകി,
അശ്രുവാൽ ശുദ്ധിവരുത്തി,
വെട്ടം പരത്തുന്നു.
ശേഷം,
ആനന്ദത്തിന്റെ
പൂക്കൾ വിരിയിച്ചൊരുടുപ്പിട്ട്
പറന്നുപോകുന്നു.

3. ഒറ്റയ്ക്ക് നടക്കുന്ന പെണ്ണുങ്ങൾ ഒറ്റയ്ക്കല്ല.

ഒരിക്കൽ കല്ലിനും മുള്ളിനും ചരലിനും കീഴെ ഉറങ്ങികിടന്നൊരു വഴി
കിനാവിലൊരുകാലൊച്ച കേട്ടു.
ഒറ്റക്കൊരുവൾ കിതപ്പിൻറെ കാറ്റുമായി മുന്നോട്ടു കുതിക്കുന്നു.
പതിയെ ആ വഴിയും ഉണരുന്നു.
ഉണർന്നു വന്ന വഴികണ്ണിൽ നിന്നും നിമിഷങ്ങളിലാണവൾ ദൂരെ മറഞ്ഞത്.
അരികിൽ കൂടിയ മുക്കുറ്റിപ്പൂക്കൾ പുതുവഴിയോട് കൂട്ടുകൂടുന്നു.
മുക്കുറ്റിപ്പൂക്കളും പുതുവഴിയും പല മഴവെയിലുകൾ ഒന്നിച്ചു താണ്ടി.
മാഞ്ഞു പോകുമോ എന്നൊരു പേടി വഴി പറഞ്ഞ നേരം,
മുക്കുറ്റിപ്പൂ ഒരു കഥ പറഞ്ഞു.
വഴിതെളിക്കാൻ വരുന്ന ഒറ്റയാത്രികരുടെ കഥ.
പല ദേശത്തുനിന്നും
പല നാളുകളിലായി
ഒറ്റയ്ക്ക് നടന്നു തുടങ്ങിയവരുടെ കഥ.
ഒറ്റയ്ക്ക് നടക്കുന്ന പെണ്ണുങ്ങൾ ഒറ്റയ്ക്കല്ല.

അവർ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ സ്വപ്നമാക്കി, നോവിനെ കനിവാക്കി, കരുണയെ കുടിയിരുത്തി ഒറ്റയ്ക്ക് വഴിതെളിച്ചു നടന്നിരുന്നു. നടന്നുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു.
അങ്ങനെ പുതുവഴികളും പലവഴികളും ജനിച്ചും പുനർജനിച്ചും കൊണ്ടേയിരുന്നു.

4. ഉച്ചവെയിൽ

ഉച്ചവെയിൽകുടിച്ചിട്ടും ഇലകൾ തലക്കുമീതെ തണൽ തൈച്ചുതന്നിരുന്നു.

പൊള്ളിനിന്ന ഇലകൾപോലുള്ള് തണൽ തണുപ്പ് തീണ്ടാതെ കാറ്റിനെ തിരഞ്ഞു.

വെയിൽകാഞ്ഞു വന്നകാറ്റും ചൂടു മാത്രം പുതപ്പിച്ചു.

സകലത്തിനോടും കലഹിച്ച്, അകവും പുറവും,

അലിവുള്ള നനവുള്ള കനിവുള്ളൊരു കവിത തേടി പോയി.

പിന്നെ ഉൾകലഹങ്ങളെ കവിതയെന്നു പേരിട്ടു ഇറക്കിവിട്ടു.

ലിപിയില്ലാത്ത കലഹങ്ങളെ, ചുമന്ന നോവുകളെ,

മിണ്ടാട്ടം വറ്റിയ ഓർമകളെ ഒരു പച്ചമഷി പേനകൊണ്ട് പാട്ടിലാക്കാൻ നോക്കി.

വെട്ടിത്തിരുത്തി വെട്ടിത്തിരുത്തി പാട്ടും കവിതയും കഥയും ഇല്ലാതെ, ഡയറിയുടെ മറ്റൊരു താൾ മാത്രം വീണ്ടും എഴുതപ്പെട്ടു.

പതിയെ ഒരു നിലാവ് അകംപുറം തണുപ്പുപുതപ്പിച്ചു.

5. ഓർമ്മകൾ സമരത്തിലാണ്

ഓർമ്മകൾ സമരത്തിലാണ്.
അവരുടെ ജാഥ പല വളവുകളും തിരിവുകളും
കഴിഞ്ഞു അടുത്തടുത്ത് വരുന്നു.

ഓരോ ഓർമകളുടെ മുഖത്തും ദുഃഖം കല്ലിച്ചു കിടക്കുന്നു
കാൽപാദങ്ങളിൽ കനൽ ചൂടും.
അവർ അടുത്തെത്തുമ്പോൾ ഉള്ളിൽ — കനം, ചൂട് , വിങ്ങൽ.

ഇവരെയെല്ലാം പലപ്പോഴായി പല ഉള്ളറകളിൽ പൂട്ടി
മാറാല കൂട്ടാനായി ചിലന്തി കൂട്ടങ്ങളെയും വലിച്ചെറിഞ്ഞു പോന്നതാണ്.
അറകളുടെ വാതിലുകളിലും ജനലുകളിലും ചുമരുകളിലും കാലം ചിതലരിച്ചപ്പോൾ,
ചത്തു ചാരമാകാത്ത കുഞ്ഞോർമകൾ തൊട്ട്,
ഓർമകളുടെ പിതാമഹന്മാർ വരെ സംഘടിച്ച്‌ ദ്രവിച്ച വാതിലുകൾ തള്ളിയിട്ട് ജാഥയിൽ ചേർന്നിരിക്കുന്നു.

ആവിശ്യം സങ്കീർണമാണ്.

നല്ലതെന്നും ചീത്തതെന്നുമുള്ള വേർതിരിവിൽ നിന്നും,
ചീത്തതെന്നു പറഞ്ഞു കുഴിച്ചുമൂടിയും ഉള്ളറകളിൽ അടച്ചും ശ്വാസം മുട്ടിച്ച പീഡനങ്ങളിൽ നിന്നും,
ഓർമകൾക്ക് മോചനം വേണം.
സാഹചര്യങ്ങൾ കൊണ്ട് മൂർച്ചകൂടി നോവിച്ചു പോയതാണത്രേ
നിസ്സഹായരായിരുന്നു അവർ.

ആ നോവുകളാണ് ഇന്നിന്റെ
നേരിനെയും, തിരിച്ചറിവുകളെയും, കാഴ്ചപ്പാടുകളെയും സമ്മാനിച്ചതത്രെ!
ഇരുട്ടെന്ന് മുദ്രകുത്താതെ
നോവെന്നു പേരിടാതെ
ചീത്തതെന്നു ഓർത്തിടാതെ
മറവിയുടെ ഇരുട്ടറകളിലേക്കു നിരന്തരം തള്ളിയിടാതെ
വെളിച്ചത്തു അവരെ കൂടെ നിർത്താൻ സമരം തുടരുന്നു.

സമരത്തിന് വിരാമം വേണം.
ഇനിയവരെ പൂട്ടിയിടുന്നില്ല.
മാറാല കെട്ടിച്ച ഉള്ളറകളെല്ലാം വൃത്തിയാക്കുന്നു.
ദ്രവിച്ചു നശിച്ച ചുമരുകളും വാതിൽ - ജനൽ പാളികളും പുതുക്കി പണിയുന്നില്ല.
വെളിച്ചത്തെ കുടിയിരുത്തുക മാത്രം ചെയ്യുന്നു.
ഒരെഴുത്തോ
പറച്ചിലോ
വരകളോ ആയി എല്ലാ ഓർമകളും വെളിച്ചത്തു പാറി പറക്കട്ടെ
കഥകൾ പറയട്ടെ.

6. left home to come back once

Left home to comeback once.
When I look back, the house I left has shrunk to just a tiny window of a little room.
The familiar long alleys remain as small walking bridges.
The small front yard has grown into a big sky with tints and shades of blue-green and many more.
All the planted seeds have spread out as a garden.

There was a wooden Almara in the house, and there was a small locker inside it. It was unopened because the key was lost.
That little wooden locker grew into a spacious room filled with light. The key hole has become wide opened doors.
Near the window, on the table, there was an unread letter.
It is waving its head in the wind.

There was my father’s handwriting on it…

“Departures are inevitable.
The journeys are lights.
Be brave and go ahead.
Go and discover the paths which can light up life.
Love cannot stop you.
It will set you free.
Build new worlds.
Know that everything you think to be yours belongs to everyone.
Journeys make
a home, a universe
and the darkness to light.
Be a light, a tiny light inside and out in this world.
And there is a long way back home.”

7.ഒറ്റയാകുമ്പോൾ ഉള്ളുതെളിയുന്നതെങ്ങനെ ?

ഒരിക്കൽ ഒറ്റയായൊരുവൾക്കു
വാക്കും വരിയും വരയും കൂട്ടിരുന്നു.

എന്തുകൊണ്ടെന്തുകൊണ്ടെന്തുകൊണ്ടൊറ്റയായി?????

വാക്ക് : ‘നേര് തീണ്ടിയതിനാൽ’

നേരെഴുതാൻ വരികൾ കൈപിടിച്ചു
എഴുത്തു വരകൾ മാത്രമായി പതുങ്ങി.
പിന്നെ അത്
ചുരുണ്ടും ഉരുണ്ടും
നീണ്ടും പരന്നും
ചുരം കയറിപ്പോയി.

കൂട്ടായി ഒരു കുഞ്ഞു നക്ഷത്രം
കൂടെ പെയ്തിറങ്ങി.
വരകൾ തെളിഞ്ഞു.

ഒറ്റയായൊരുവൾക്കു
അത്
ഉൾവെളിച്ചമായി
തെളിച്ചമായി
തിളങ്ങി.

8. കണ്ണാടിക്കാട്

ചുറ്റും
കണ്ണാടിക്കൂടുകൾ.

ഓരോ കൂട്ടിലും
ഒരു കുഞ്ഞുമനുഷ്യൻ
തിരിഞ്ഞാലും മറിഞ്ഞാലും
അവരവരെ മാത്രം
കാണാൻ സാധിക്കുന്ന
മായാജാലത്തിൽ ഒഴുകിനടക്കുന്നു.

ഒഴുക്കിന്റെ തുടക്കവും അവസാനവും അവരവരിൽത്തന്നെയായതുകൊണ്ട്
ഒഴുക്കൊരു ചുഴിയായി
കുഞ്ഞുമനുഷ്യനെ വിഴുങ്ങുന്നു.

ചുഴിക്കകത്തെ കൂരിരുട്ടിൽ,
ചടുല വർത്തുളവേഗങ്ങളിൽ
പ്രതിബിംബങ്ങളില്ല.
ഒറ്റയാണ്, അകംപുറം ഒന്ന്.

കണ്ണും കണ്ണാടിയും
ഒഴുക്കും ഓർമകളും
കാലവും ചേതനയും
എല്ലാമൊന്നാകുമ്പോൾ
നേരിന്റെ വെട്ടം
കണ്ണാടിക്കൂടുകൾ തകർത്ത്
പുഴയായി ഒഴുകും.

മണ്ണിൽ ഒളിച്ച വിത്തുകൾ
പുഴയോരത്ത്
കാടുപോലെ
കഥകളായി മുളച്ചുപൊന്തും.

കണ്ണാടിച്ചില്ലുടച്ച്
പുറത്തുവന്ന മനുഷ്യർക്ക്
അവരെങ്ങനെ
അവരായെന്ന കഥ
ആ കാട് പറഞ്ഞുകൊടുക്കും.

8. പൊരുൾ

താരായും തളിരായും ചിലർ
വേരായും ചില്ലകളായും മറ്റുചിലർ
മണ്ണായതും വളമായതും പലർ.

ഒരുകരയിൽ ജനിച്ചും
മറുകരയിൽ ജീവിച്ചും
പലകരകളിലേക്ക് ഒഴുകിയും
പോകുമ്പോൾ,
ഒരു മഷിത്തണ്ടിന്റെ തണുപ്പായി
പലരും ചിലരും ഒന്നാകുന്ന പൊരുൾ.

27.01.2025

Back to Home

Page updated

Google Sites

Report abuse